مُردن، خُفتن، شاید خواب دیدن ...

دیارِ هرگزم کجاست؟!
تو با من بگو ...
تو با من بگو که به جنون کشید کارم!
اری ... تو با من بگو:
این بادِ سیاهِ دیوانه به کجا می بَردم؟
به ناکجایی که ازانِ من نیست ...؟!
به کدامین گور ناشناخته می سپاردم؟
در برِ این خرابه که اَم همنفس است؟

تو مرا بوسه ای سردِه که دگرم گزیری از پسِ این راهِ زار، نیست!
تو با من بسُرای
این یگانه سخن را
که جُز اینم ارزویی نمانده ست.
قبحی زِ من مجوی ...
اشیانم خُفتگاه من نیست
خُفتگاهم جولانگاهم نیست!

وزشِ نسیمِ نوبهاری دیگر
در این لامکان
به دیدارم می شتابد؟

تو با من بگو؛
که تو مرا به زاری و اشک نشاندی
که تو مرا طُعمه ی این دشت کردی
که تو بر زمین می زدی اسمان را!
تو با من بگو ...
تو مپوشان سخن ها که داری ...
که من گُل عشقم و زاده ی اشک
حرفت را به من بگو.

                                                                                              اژدر مولویان
                                                                                              ۱۷/مرداد/۱۳۸۲

خاموشی تقوای ما نیست ...

پیش از تو
صورتگران
             بسیار
از اینده ی برگ ها
                       اهوان بر اوردند؛
یا بر شیب کوهپایه ای
که شبانش در کج و کوج ابر و ستیغ کوه نهان است؛
یا به سیری و به سادگی
                                در جنگل پُر نگار مه الود
گوزنی را گرسنه که ماغ می کشد.
تو خطوط شباهت را تصویر کن:
اه و اهن و اهک زنده
دود و دروغ و درد را ـــ
که خاموشی
                 تقوای ما نیست.

سکوت اب می تواند خشکی باشد و فریاد عطش؛
سکوت گندم می تواند گرسنگی باشد
و غریو پیروزمندانه ی قحط؛
همچنان که سکوت افتاب
ظلمات است.
امّا سکوت ادمی فقدان جهان و خدا ست. ـــ
فریاد را تصویر کن!
عصر مرا تصویر کن ...
در منحنی تازیانه به نیشخطّ رنج؛
همسایه ی مرا
بیگانه با امید و خدا؛
و حرمت ما را
که به دینار و درم برکشیده اند و فروخته.

تمامی الفاظ جهان را در اختیار داشتیم
و ان نگفتیم
               که به کار اید،
چرا که تنها یک سُخن، یک سخن در میانه نبود:
ازادی!
ما نگفتیم
تو تصویرش کن!

خواب بی رؤیا

بر شیشه های پنجره
اشوب شبنم است ...
یادش به خیر پاییز
با ان
توفان رنگ و رنگ
که بر پا
در دیده می کند!
...
خاموش نیست کوره
چو دیسال:
خاموش
خود
منم!

چون پار، چون دیسال، من هنوز خستهَ م. تنهام، پریشونم. مثّ پارسال ... جات این جا خیلی خالیه. جات این جا، کنار من روی زمین، تو این تاریکی خیلی خالیه. امّا ... چرا جات خالیه؟ چرا تو این تاریکی این جا، کنار من، جای تو باید خالی باشه؟ چرا؟! این خستگی چرا از تنم نمیاد بیرون؟ جای به این تنگی و سردی، چطوری این خستگیُ دلبسته کرده؟ خستگی که جای سبز می خواد؛ چطوری این جا پاش به این وحشتناکی گیر کرده؟ چه طوری ...
تو این ذهنِ نم کشیده ی من، انگار تنها چیزی که یه کَمکی جوشش و جنبش به وجود میاره؛ یه ایده ی نــابــــه.می فهمی؛ میگم: یه ایده ی ناب! همین ایده ی بی نظیر که تو از اون، بی خبری!بیشتر دوست دارم اگه قراره از این موضوع با خبر بشی، تو قالب یه پدیده ی فیزیکی باشه! ایدهَ ش خیلی نابه؛ خیلی ... یعنی بد جوری نابه. میبینی (؟) اونقدر ناب هست که تو این همه سُستی و کرختی تونسته این همه دست و پا بزنه. خلاصه، باید بگم که این جورایی که بوش میاد؛ باید بی خیالش شَم.
راستی چرا یه کی تو این ذهن و فکرِ من هی میگه:
« تا شقایق هست،
   زندگی باید کرد ... » ؟
تو می دونی؟!
...
تو می دونی؟
...
تو می دونی!
...
تو می دونی ...
...
تو می دونی.