دیارِ هرگزم کجاست؟!
تو با من بگو ...
تو با من بگو که به جنون کشید کارم!
اری ... تو با من بگو:
این بادِ سیاهِ دیوانه به کجا می بَردم؟
به ناکجایی که ازانِ من نیست ...؟!
به کدامین گور ناشناخته می سپاردم؟
در برِ این خرابه که اَم همنفس است؟
تو مرا بوسه ای سردِه که دگرم گزیری از پسِ این راهِ زار، نیست!
تو با من بسُرای
این یگانه
سخن را
که جُز اینم ارزویی نمانده ست.
قبحی زِ من مجوی ...
اشیانم خُفتگاه من نیست
خُفتگاهم جولانگاهم نیست!
وزشِ نسیمِ نوبهاری دیگر
در این لامکان
به دیدارم می شتابد؟
تو با من بگو؛
که تو مرا به زاری و اشک نشاندی
که تو مرا طُعمه ی این دشت کردی
که تو بر زمین می زدی اسمان را!
تو با من بگو ...
تو مپوشان سخن ها که داری ...
که من گُل عشقم و زاده ی اشک
حرفت را به من بگو.
اژدر مولویان
۱۷/مرداد/۱۳۸۲
سلام .
ناگهان چقدر زود دیر میشود .
کجایی الان که خبری ازت نیست ؟
هوم ؟
این موقعی یه هو دلمون تنگ شد واست ؛
و این دلتنگی رو چاره ی کوچیکی ش می کنیم با این نوشتن .
همین دیگه ؛ چه عرض کنیم .